PA-PA

nadejszla pora... nadejszla...



na ostatnie spojrzenia.



edo dotrzymuje obietnicy - pomimo iz siostra, corka, szwagierka i stryjenka tez wymykaja na staly lad. to znaczy na te wyspe z ktorej samoloty lataja w pierony (i nazad). obok mnie siada gargantuiczny szkop. ten sam. lodka burtami wcina sie we wode gleboko. chwali sie, ze dostal bilety po jakichs kuzynkach ktorych nigdy nie widzialem. zjadl je zanim sie zdazylem zapoznac? "mieszkamy niedaleko paryza, cztery godziny tylko" zaczyna. siedze cicho. na lodce nie ma pasow ratunkowych, uciec tez nie ma jak. oplywamy coron coron dookola, wplywamy do el nido od strony zatoki jak nigdy dotad.

na przystani oczekiwac nas mial drzipnej. mial. bo go nie ma. nas tez jeszcze nie ma, stoimy przy betonowym molo. szkop z polowica gramola sie na brzeg pierwsi. to potrwa chwile i pol. lodka sie buja. czas mija. szkopy odstawiaja zywe obrazy z nozka unisiona ciut ciut. to nie pomaga, molo jest dwa metry ponad pokladem i nie ma drabinki. sa klamry. sa oponowe odbijaki. sa liny jakies. sa betonowe pale. samolot pewnie jeszcze czeka. pewnie. trzech filipow smiga z lodki po germanskich plecach. wyciagaja przerost tluszczu nad trescia i odblokowuja nas. w tym czasie pojawia sie szwadron trajsikolowy z odsiecza. zabieraja nas za miasto, na polanke z widokiem na zatoke kolejna. polana ma furtke, plot i troche zwiru nasypanego na srodku. to wlasnie jest lotnisko.



to nie napawa zaufaniem. ani to, ze samolot ma smiegielka zamiast doroslych silnikow.



idziemy do bambusowej kanciapy po bilety - tam kaza nam sie zwazyc. niemiec dobija do konca skali. kaze mu schudnac bo inaczej nie wsiada. patrzy na mnie zalosnie, w koncu jak kazdy niemiec, chetnie rozkaz by wykonal.

wsiadamy.



szukam miejsca po przeciwnej stronie samolotu. i tak nie przewaze, ale czego sie nie robi dla spokoju sumienia. niemca z polowica posadzili przy ogonie, siadam jak najblizej kokpitu.



krotki rozbieg i leciem.

cala reszta jest bardzo antyklajmaksowa. lecimy. wyspa. woda. fale. fale. wyspa. woda. krowa. upal straszny.



jeszcze tylko wyczytany z mapki michalek - wyspa po lewej to ta wlasnie na ktorej japonski zolnierz te pociagi tak wysadzal i wysadzal...



Hiroo Onoda, poddal sie w 1974 na wyspie Lubang
Fumio Nakiahira poddal sie w 1980 na Mindoro, tej wyspie pode mna
frajerzy, mnie tam nikt by nie znalazl....

w dole zatoka manilska. za szybko. a przeciez tylko dwoma smigielkami przebieramy w powietrzu. jeszcze jakies hangary, farmy rybne na wodzie zatoki drewnianymi konstrukcjami przypominaja strzalki na mapie sztabowej... i juz. ladujemy. ALE JAK ladujemy! najmiekcej z wszystkich ladowan na swiecie, lecimy nad plyta lotniska jakie pol kilometra dwadziescia centymetrow nad plyta, dziewietnascie, osiemnascie... nie mam pojecia kiedy dotykamy kolami asfaltu. samolot NIC nie zwalniajac zapyla pod hangar, zakreca z fantazja. i juz.

w manilli zamieszki i walki uliczne. podobno. nic takiego nie widac z okien taksowki. zatrzymuje sie by kupic wode, przy kasie znow balut. znow odmawiam. dalej w trase - do anheles. do clark. do samolotu. do domu.

tu konczy sie filipowa przygoda. wracam do kieratu. smutek.
i obiecanka. "JA TU JESZCZE WROCE". tylko kotom nie jest smutno, pakuja sie mi na kark warczac radosnie.



ok, nastepnym razem zabiore was ze soba.